Konsekwencją utraty zęba są nie tylko ubytki estetyczne czy wystąpienie problemów z rozdrabnianiem pokarmów. Najpoważniejsze patologiczne zmiany zachodzą w tkankach, które na co dzień są niedostrzegalne, przez do najłatwiej je zbagatelizować.
Nowoczesne techniki odbudowy kości pozwalają uzupełnić utracone uzębienie w najtrudniejszych przypadkach
Już w ciągu kilku tygodni po utarcie naturalnego zęba rozpoczyna się proces zaniku znajdującej się poniżej struktur kostnych szczęki lub żuchwy. Kość pozbawiona obciążania mechanicznego w postaci zęba, a tym samym odpowiedniej stymulacji, staje się coraz bardziej osłabiona, ulegając z biegiem czasu znacznemu rozrzedzeniu. Powoduje to, że jakość tkanki kostnej pogarsza się, co często wyklucza możliwość leczenia implantologicznego. Grubość kości nie pozwala bowiem na wprowadzenie choćby najkrótszych, najcieńszych implantów, ponieważ z jednej strony nie byłoby możliwości, aby ukryć je w kości, a z drugiej – zaistniałoby ryzyko złamania cieniutkich blaszek podczas żucia.
Zanik tkanki kostnej powoduje z kolei zapadanie się wyrostka zębodołowego (czyli części kości szczęk, w której osadzone są zęby) w kierunku przestrzeni powstałej po usunięciu zęba, zwanej zębodołem. Wyrostek zębodołowy ulega obniżeniu oraz zwężeniu, ograniczając tym samym miejsce na wprowadzenie implantu stomatologicznego, a dodatkowo w jamie ustnej dochodzi do stopniowego powiększania zatoki szczękowej (tzw. pneumatyzacja) – temu jednak można zaradzić, wykonując specjalistyczny zabieg stomatologiczny, mający na celu jej podniesienie.
Im szybciej zatem po utracie zęba (czy to wskutek nieszczęśliwego wypadku, upływu lat czy też planowej ekstrakcji) zdecydujemy się na konsultację stomatologiczną, tym większe jest prawdopodobieństwo tego, że uzupełnienie ubytku elementem protetycznym nastąpi bez konieczności odbudowy tkanki, czyli na własnej kości. Jeśli jednak struktura kostna uległa tak znacznemu osłabieniu, że wykonanie na niej uzupełnienia protetycznego nie jest możliwe, z ratunkiem nadchodzą osiągnięcia współczesnej stomatologii.
Intensywny rozwój medycyny umożliwił opracowanie innowacyjnych metod odbudowy kości
Dzięki nowoczesnym rozwiązaniom medycznym w stomatologii, polegającym na regeneracji utraconej tkanki kostnej, osoby u których doszło do znacznego jej zaniku po utracie zęba, nie są pozbawione możliwości odbudowy uzębienia. Regeneracja kości okazuje się konieczna w około 50% przypadków zabiegów wszczepienia implantów.
Do najczęściej stosowanych zabiegów regenerujących utraconą tkankę kostną, które wykonujemy także w naszym gabinecie stomatologicznym, należą:
- przeszczep kości (biologiczna augmentacja kości) – polega na pobraniu od pacjenta fragmentu kości z innego miejsca na ciele (najczęściej z okolic jamy ustnej lub z tarczy biodrowej), a następnie wszczepieniu go tam, gdzie zanika kość;
- sterowana regeneracja kości – czyli zabieg polegający na sztucznym wytworzeniu odpowiedniej ilości tkanki kostnej oraz pozwalający zwiększyć grubość i wysokość wyrostka zębodołowego.
- podniesienie dna zatoki szczękowej – zabieg ten ma na celu odbudowę kości w miejscu, w którym doszło do rozszerzenia się zatoki szczękowej z powodu utraconych korzeni. Polega on na wykonaniu specjalnego otworu oraz wymodelowaniu błony zatoki. W otworze umieszczany jest substytut kości, który z czasem tworzy oparcie dla nowego, zastępczego zęba;
Regeneracja kości to osiągniecie stomatologii na miarę naszych czasów
Zabieg polega na umieszczeniu w odbudowywanym obszarze naturalnego materiału kostnego lub syntetycznego preparatu kościozastępczego. Wypełnienie to jest pokrywane specjalną błoną zaporową – membraną składającą się z wysoko oczyszczonych włókien kolagenowych, która tworzy swoisty szkielet dla powłoki rekonstruującej się tkanki kostnej. Rozwiązanie to jest konieczne, aby szybciej odbudowujące się tkanki miękkie (np. dziąsła) nie wrastały do przestrzeni, która docelowo ma zostać wypełniona odbudowująca się kością. Wskutek zdolności regeneracyjnych organizmu, wprowadzony do ubytku materiał przekształca się w pełnowartościową tkankę kostną, w którą można z powodzeniem wszczepić implanty stomatologiczne.
Augmentację przeprowadza się najczęściej przed zabiegiem wszczepienia implantów, ale dość często jest to możliwe w trakcie samej implantacji. Jest to zależne od indywidualnych uwarunkowań. Jeżeli zanik kości jest znaczny, zabieg przeprowadzany jest na kilka miesięcy przed wprowadzeniem implantów. Jest to czas konieczny, aby tkanka ta wykształciła się w odpowiedniej ilości. W przypadku natomiast, kiedy ubytek w tkance jest niewielki i jednocześnie jej ilość pozwoli na uzyskanie stabilizacji pierwotnej po wprowadzeniu implantów, zabieg augmentacji przeprowadza się podczas wszczepiania implantów. Wówczas materiał kościozastępczy wraz z membraną umieszczany jest jedynie w miejscach wymagających odbudowy. Dzięki temu rozwiązaniu proces osteointegracji implantów oraz rekonstrukcja tkanki kostnej przebiegają równocześnie.
Aby ocenić, czy w konkretnym przypadku medycznym ilość tkanki kostnej pozwala na wszczepienie implantów, konieczne jest precyzyjne zbadanie wnętrza jamy ustnej oraz wykonanie zdjęcia pantomograficznego (tzw. pantomogram). Jeśli pomimo przeprowadzenia pomiaru ilości tkanki kostnej nadal nie ma całkowitej pewności, że jest ona wystarczająca, dodatkowo zlecane jest wykonanie badania tomograficznego w technologii 3D. Pozwala ono na uzyskanie dokładnego trójwymiarowego obrazu wyrostka kostnego oraz precyzyjne oszacowanie stanu naturalnej tkanki kostnej.
